Mijn ervaring met castreren; wel of niet doen?

In deze serie vertel ik jullie over mijn ervaringen met castratie. Ik hoop dat jullie dit kan helpen om een juiste keuze te maken als je nadenkt om je hondje te laten castreren. Ik ben geen dierenarts en kan dus geen medische adviezen geven. Wel kan ik je vertellen hoe bij mij het castratieproces is verlopen. Twijfel je en ben je op zoek naar een specialistische mening/onderbouwing? Raadpleeg dan je dierenarts of dierenkliniek.

Ik weet nog heel goed dat de fokster van Bruce tegen mij zei dat ik hem wilde laten castreren ik dit moest doen voordat hij 1.5 jaar werd. Ze gaf aan dat dat belangrijk was aangezien anders zijn karakter zou kunnen veranderen. Ik had op dat moment nog geen moment nagedacht over of ik hem überhaupt wilde laten castreren en besloot het gewoon aan te kijken.

Altijd al heb ik castratie iets geks gevonden. Je ‘ontbalt’ een man. Hoe moet hij zich daarna wel niet voelen?! En zou hij door andere hondjes nog wel als vol worden aangezien? Of is het daarna een beetje het halve mannetje die er eigenlijk niet meer bij hoort? Zoiets als dat ene jongetje uit mijn vroegere klas die altijd nogal kleurrijk werd aangekleed door zijn moeder en daarom niet echt bij het groepje hoorde? I know, dit is een hele menselijke benadering. Wel precies hoe ik over castratie dacht.

Mensen pakten hun telefoon om zijn gehump te filmen :O

Dat begon een beetje te veranderen toen ik Bruce tegen de achterpoot van een grotere hond aan zag rijden. Bruce was denk ik een half jaar oud en ging in die tijd drie maal per week mee met de uitlaatservice. Hij liep dan als een echte vent in het groepje met de grote honden. Daarnaast ging ik meerdere keren per week met hem naar de hondenspeeltuin in Rotterdam. Honden was hij gewend en eigenlijk waren er nooit problemen mee geweest. En opeens was het daar. Erachteraan en hop! Rijden dat hij deed! Bekkie open, piel eruit. Getver! De grotere hond negeerde Bruce en schudde hem van zijn poot af. Bruce trok zich er niets van aan en klom gewoon weer op de achterpoot. Het hondje in kwestie was een volwassen husky dus je kan je vast wel een voorstelling maken van hoe gênant het hele tafereel eruit zag. Er waren zelfs lachende mensen die hun telefoon pakten en het begonnen te filmen. Ik heb altijd geleerd dat honden elkaar heel goed kunnen corrigeren en hield mij afzijdig. Mezelf uiteraard wel dood schamend… En ja hoor, op een gegeven moment stopte het. Gelukkig maar.

Letterlijk hogerop proberen te komen?

De eigenaresse van de uitlaatservice is ook kynologe (hondengedragstherapeut) dus ik besloot aan haar te vragen wat ik van dit gedrag moest denken. Zij gaf aan dat hij geslachtsrijp aan het worden was en dat hij dan nog wel eens zijn grenzen kan gaan opzoeken. Rijden op een hond hoeft niet persé iets sexueels te betekenen, het kan ook gewoon te maken hebben met een plaats vinden in de rangorde. Een reu die hogerop wil komen doet dit door letterlijk hogerop te gaan (erop rijden dus). Ze raadde mij aan het aan te kijken omdat het vaak ook wel weer minder kan worden. Tijdens het uitlaten had hij het ook al een paar keer geprobeerd maar zodra een hond een knauw gaf stopte het.

Toen hij naast zijn rijgedrag ook steeds vaker last kreeg van pus aan zijn piel begon ik mij af te vragen of ik toch niet eens na moest gaan denken over castratie. Vooral toen meerdere mensen zeiden ‘Ja, z’n ballen moeten er gewoon af dan is het klaar met dat rijden’. Ik voelde mij toch een beetje opgelaten en zei dan altijd dat ik daar al over aan het nadenken was. Terwijl ik het eigenlijk gewoon niet wilde! Hopen dus maar dat dit een fase was die vanzelf over ging.

En ja, tot mijn grote verbazing was het rijgedrag tegen de tijd dat hij 2 jaar oud was zo goed als over. Soms een teefje die blijkbaar erg lekker ruikt, maar niet meer die eindeloze rijsessies. Ik hoopte dat dit te maken had met dat hij volwassen was geworden. Geen puberteit meer, geen gierende hormonen, gewoon stabiliteit. Heerlijk!

Te vroeg gejuicht?

Helaas tot een jaartje daarna. Ik merkte dat hij weer steeds vaker hondjes in het vizier kreeg en zelfs toen Bruce ging logeren bij de oppas kreeg ik te horen dat hij een heel weekend had geprobeerd op een teefje te klimmen. Hij had de eerste dag niet gegeten en wilde niet spelen. Nog altijd had hij regelmatig een puspiel en ook werd zijn gedrag naar andere reuen heftiger. Feller werd hij en regelmatig had ik een hondje bij me die in de lijn hing omdat zijn koppie weer eens op hol sloeg als er een teefje langs kwam. Ook viel het mij op dat ik, zodra er ergens een teefje rond had gelopen, eigenlijk niet meer wilde plassen maar alleen maar gefocust was op dat specifieke geurtje. Dat leek me niet helemaal de bedoeling.

Ervaringen van anderen

Zoals ik zei was ik helemaal niet van plan Bruce te laten castreren. Toch is mijn beeld van castratie veranderd. Ik heb zo veel mensen gesproken die aangaven dat hun reu na de castratie zo veel rustiger werd en dat het extreme felle er vanaf ging. Zelfs de gedragstherapeut gaf aan dat castratie nu een serieuze overweging moest zijn. Dat, samen met de komst van ons tweede hondje Zoë (toen een onbekende grote hond kruising pup), heeft mij ertoe gebracht dat ik besloot Bruce wel te laten castreren. Ik wil niet dat hij soms zo gefocust wordt op andere hondjes dat zijn hoofdje hem niets anders kan zeggen dan ‘rijden rijden rijden’ en dat hij buiten volledig van de kaart kan zijn omdat een teefje ergens heeft geplast.

In gesprek met de dierenarts

Jullie voelen hem al aankomen. Ik pakte de telefoon en maakte een afspraak voor het praten over een optionele castratie bij de dierenarts. Ik koos voor dierenkliniek Sleewijk helemaal in Noord-Brabant. Ik was daar namelijk eerder geweest en ik vind het de fijnste praktijk die ik ken. Hele rustige specialisten die echt even de tijd nemen om naar je te luisteren. Het is een vrij groot centrum en alle behandel- én operatiekamers hebben glazen wanden. Bij een ‘normale’ afspraak loop je mee naar binnen en bij een operatie kun je dus van achter het raam ‘live’ mee kijken.

Als Bruce dan onder het mes ging.. dan het liefst als ik zo dicht mogelijk bij hem in de buurt kon blijven.

Tijdens die eerste afspraak hebben we het gehad over Bruce zijn ‘probleem’ en over de opties. Eigenlijk waren dit er 3:

• Het gedrag kon als onderliggende reden behalve ‘geslachtsdrift’ ook psychologisch zijn. Wellicht met een gedragstherapeut kijken of dit op een of andere manier ‘extra’ te behandelen was. Dit was voor mij geen optie, aangezien ik al regelmatig samen met de kynologisch therapeut had gekeken naar zijn gedrag en zij aan bleef geven dat het echt het grootste gedeelte hormonaal was.
• We konden een hormonenchip implanteren die voor een x-periode hormonen af geeft om de hormonen die zijn geslachtsdrift veroorzaken te onderdrukken. Een soort ‘mannenpil’. Deze werkt niet bij ieder hondje en je ‘pompt’ toch hormonen in een lijfje. Hier voelde ik persoonlijk niet zo veel voor, vooral door mijn persoonlijke mening over het innemen van hormonen die eigenlijk niet in je lichaam thuis horen.
• De daadwerkelijke castratie. Een ingreep waarbij je binnen een paar weken verschil gaat zien in gedrag. Volgens de dierenarts de allerbeste optie. Hij verwachtte dat het Bruce veel rust in zijn koppie zou geven en het risico op problemen met andere honden zal afnemen.

De volgende stap

Na de afspraak heb ik even de tijd genomen om de opties bij mij in te laten werken. Je voelt hem denk ik al aan komen. Ik ging voor de laatste optie, keuze 3. Opnieuw pakte ik de telefoon, dit keer maakte ik een afspraak voor de daadwerkelijke castratie.

Op de dag zelf moest Bruce nuchter blijven. Dat houdt in niet eten en hooguit een klein slokje water drinken. Dat was in die tijd geen probleem, Bruce at slecht (soms helemaal niet) dus ik denk dat als ik zijn voerbak was vergeten weg te halen, hij hem alsnog niet leeg had gegeten haha. Ik had de operatie op de helft van de week gepland en de dagen tot aan het weekend vrij genomen. Zo kon ik de rest van de week plus het weekend bij Bruce in de buurt blijven. Met een lichte brok in mijn keel reed ik richting de dierenarts in Sleeuwijk. Eenmaal daar aangekomen koos ik voor de bloedtest voorafgaand aan de operatie. Dit kostte mij een euro of 70 en is bedoeld om de meeste functies in het lichaam even te testen. Komen er resultaten uit die kunnen zorgen voor extra complicaties of blijkt dat hij eigenlijk helemaal niet fit is? Dan kan je er voor kiezen de operatie niet door te laten gaan. De resultaten van zo’n bloedtest geven natuurlijk niet de garantie dat een operatie ook 100% goed verloopt, maar ik wilde er alles aan doen om de kans dat er iets mis ging zo klein mogelijk te maken.

Tip: plan de operatie halverwege de week en neem de dagen erna vrij. Zo heb je een paar dagen + een heel weekend de tijd om bij je kleine vriendje in de buurt te blijven

Tip: laat je informeren over de bloedtest voorafgaand aan de narcose. Ze kijken dan of alle waarden goed zijn. Mocht dit niet zo zijn en zit er opeens een zorgwekkend cijfer tussen dan kun je er altijd nog voor kiezen de operatie toch niet door te laten gaan.

Uit de bloedtest bleek dat Bruce overal gemiddeld scoorde. Geen reden dus om de operatie niet door te laten gaan. Ik ging met hem mee zo’n glazen operatiekamer in en mocht hem vast houden terwijl de narcose toegediend werd. En heel eerlijk.. wat een vreselijk gevoel was dat! Je kent waarschijnlijk wel het gevoel van als je kleine vriendje op je benen of in je armen ligt te slapen. Dit. Was. 100%. Anders. Heftig vond ik het, en ik raakte zelfs een heel klein beetje in paniek toen hij niet meer reageerde op zijn naam. Tranen in mijn ogen, heel de reutemeteut. De dierenarts stelde me gerust, hij was gewoon rustig onder narcose gegaan en de operatie kon beginnen.

In tranen wachten

Na mijn ‘walk of shame’ waarbij ik keihard mijn best deed om niet aan de rest van de wachtkamer te laten zien dat ik vet emotioneel werd van het onder narcose brengen van mijn kleine man nestelde ik me op een krukje bij het raam met een kop thee uit de automaat. Ja, als het om Bruce gaat dan kan ik veranderen in een zwaar emotionele en bezorgde hondenmama. Mijn kleine allesje, mijn wereld. Herkenbaar, niet?! Het deed mij goed om te zien dat de dierenarts en de assistent geen tekenen vertoonden van stress en op hun gemak bezig waren met de operatie. Voor mij de bevestiging dat alles goed ging en dat alles goed moest komen.

Duimpje omhoog

Op een gegeven moment zag ik dat de dierenarts zijn ‘tools’ neerlegde op een metalen plaatje. Ja, naast Bruce zijn ‘tools’. Dat was op z’n zachtst gezegd een heeeele heeele heeele vreemde gewaarwording. Anyway, de operatie was klaar, alles was goed gegaan. Ik werd opgehaald en mocht mee lopen naar de uitslaapkamer waar Bruce in een soort vierkante bak op een deken onder een warmtelamp was neergelegd. Er werd mij verteld dat hij waarschijnlijk al een beetje wakker was maar dat hondjes soms even een ‘zetje’ moesten krijgen om daadwerkelijk wakker te worden. We gingen hem even de tijd geven en anders moest ik op een iets hardere manier hem aaien en tegen hem praten. Gelukkig was daar grote zus Zoë die met man en macht haar best deed om bij Bruce te gaan snuffelen. Uiteraard liet ik dat niet toe. Bruce had het al wel opgemerkt en liet dat duidelijk merken door een grom te laten horen, gevolgd door een kwispel. Daarna stond hij wat wankel op en probeerde hij zich uit te schudden. Mijn kleine man was wakker en bijna klaar om naar huis te gaan.

We bleven nog even in de uitslaapkamer zodat Bruce in alle rust goed wakker kon worden en weer wat stabieler op zijn pootjes kon gaan staan. Na de laatste controle door de dierenarts kregen we het goede nieuws dat we naar huis mochten.

Een kap of een shirt?

Ik had verwacht dat Bruce sowieso met zo’n ouderwetse lampenkap om zijn nek terug naar huis zou moeten. Maar de dierenarts assistente had nog een optie; een soort strak shirt (een thundershirt maar dan ieeets losser) die door loopt, met een gat voor zijn staart en drukknopen aan de onderkant. Zo kon hij niet gaan krabben aan de hechtingen en kon alles goed herstellen. Ideaal! En lang niet zo vervelend als zo’n kap. Dat shirtje kocht ik daar en kostte me zo’n 15 euro.

Tip: kijk eens naar de mogelijkheden van een shirtje in plaats van een kap. Misschien vind je hondje dat een stuk prettiger dan een kap!

Nog even over de kosten

Oja, een nog veel gestelde vraag. Wat kostte het mij in totaal? De exacte cijfers weet ik niet meer, en ik heb het laten doen in 2016 dus de tarieven kunnen in ook gewijzigd zijn. Houdt rekening met deze richtkosten:

Consult: +/- €40,-

Bloedtest vooraf: +/- €70,-

Castratie incl pijnstillers: €200,-

Shirt (in plaats van kap): €15,-

Consult/controle na een paar dagen: gratis

Het herstel

Zoals eerder gezegd had ik een aantal dagen plus het weekend vrij genomen. Ik had namelijk geen idee hoe Bruce zijn herstel zou gaan verlopen en wilde er 100% voor hem zijn. En eigenlijk viel het me alles mee. Natuurlijk was hij de eerste dag hartstikke moe en heeft hij vooral veel (bij mij) geslapen. Het stukje worst wilde hij direct eten en waar je bij andere hondjes nog wel eens hoort dat ze misselijk waren of spugden leek Bruce nergens last van te hebben. Ik gaf hem braaf zijn dagelijkse pijnstillers en na een dag of 2 was er eigenlijk al niets meer te merken van dat hij geopereerd was. Ook had hij zo weinig interesse in het wondje dat ik het shirt na een dag of 4 niet meer bij hem aan heb gedaan. Bij de nacontrole kreeg ik de bevestiging; alles was goed gegaan en Bruce was zo goed als volledig hersteld.

Effecten van de castratie op Bruce

En dan de hamvraag.. was het het allemaal waard? Voor ons zeker wel. Al na een paar weken begon ik de eerste veranderingen op te merken en na een paar maanden bleken deze definitief te zijn. Ik som ze allemaal even op voor jullie:

• Gewicht: ik heb van ZO veel baasjes gehoord dat hun hondje enorm aan kwam in gewicht na de castratie. Bij Bruce was dit niet het geval. Het enige dat ik heb opgemerkt is dat Bruce zijn borst ieeetsje breder leek te worden. In gewicht is hij nauwelijks aangekomen. Zijn eetlust veranderde overigens ook niet haha, Bruce is en blijft een moeilijke eter.
• Gedrag: HET RIJDEN IS OVER. I REPEAT: HET RIJDEN IS OVER. Oke niet 100%, laten we zeggen dat het dwangmatige, hysterische, full focus rijden volledig weg is. Soms gebeurt het dat Bruce tijdens een spel opeens op een hondje rijdt, of andersom. Maar zo dwangmatig als voorheen? Dat is nooit meer voor gekomen.
• Gedrag 2: Waar Bruce eerst vanuit waarschijnlijk onzekerheid een blaf opzette naar andere honden, doet hij dat nog steeds. Hij is dus niet ‘banger’ geworden, door het gebrek aan hormonen of iets dergelijks.
• Lichamelijk: De puspiel dus. Niet 100% weg maar zoooo veel minder dan eerst. Winning!

Mijn advies?

Je hebt nu kunnen lezen hoe ik gekomen ben tot aan de castratie van Bruce. Mijn gedachten, gevoelens, de meningen en theorieën van anderen. Het is en blijft een moeilijk besluit. En het is en blijft jouw kleine maatje. Ik kan je dus ook niet vertellen of je het wel of niet moet doen. Het enige dat ik je kan zeggen is dat ik je aanraadt op je gemak en rustig aan te bekijken wat de opties voor jullie zijn. En heb je twijfels of vragen? Raadpleeg dan een specialist zoals een dierenarts of een gedragstherapeut die jij vertrouwt.

Ik hoop echt dat ik je met behulp van dit monsterartikel vol met mijn ervaringen heb kunnen helpen. Laat je me hieronder weten wat je er van vond? Deel hem ook gerust met je mede-baasjes die met hetzelfde vraagstuk zitten. Hopelijk kan ik hen hier ook mee helpen!