Als jullie de chihuahua Facebook groepen volgen dan hebben jullie de verschillende updates over Mojo vast wel langs zien komen. Mojo werd aangevallen door een rottweiler en was zo toegetakeld dat de dierenarts vreesde voor zijn leven. Speciaal voor Chihuahuauitjes vertelde baasje Dunja het hele verhaal.
Let op: sommige foto’s kunnen als schokkend worden ervaren.
Het was drie maanden nadat mijn border collie overleed. Ze schrok van vuurwerk, sloeg op de vlucht en kwam hierbij onder een busje terecht. Ik ging op zoek naar een nieuw maatje voor mijn chihuahua Boeboe. En toen kwam ik Mojo tegen in een asiel in Breda. Hij is daar heen gebracht omdat hij bij zijn vorige eigenaar plaste en poepte in huis. Ik denk dat dat vooral kwam door stress, chihuahua’s zijn natuurlijk erg stress gevoelig. Weer drie maanden later werd Mojo aangevallen.
‘De buurvrouw werd zelfs over de straatstenen gesleept’
Ik liep samen met Boeboe en Mojo in het park. Ze liepen aan de lijn toen we onze buren tegen kwamen, hun rottweiler liep er los bij. Mojo schrok waarschijnlijk en blafte. Er leek niets aan de hand totdat de rottweiler zich omdraaide, terugliep en vanuit het niets Mojo aanviel. Er liepen nog vier kleine hondjes maar hij pakte alleen Mojo. Hij wilde echt moorden, we zagen alleen nog zijn kop uit de bek steken en hij werd door elkaar geschuld. We zijn er met vier man opgedoken en schopten en sloegen de hond, maar deze gaf geen kik. De buurvrouw werd zelfs helemaal over de straatstenen heen gesleept! Uiteindelijk heeft hij losgelaten en kroop Mojo huilend uit de bek. Mijn moeder heeft Mojo opgepakt en we zijn gelijk naar de dierenarts gegaan. Daar werden we direct doorgestuurd naar het MCD in Amsterdam. Toen we daar aan kwamen wisten ze niet of hij het ging overleven.
‘En toen? Hebben jullie getwijfeld of jullie hem wilden laten opereren?’
‘We hebben geen moment getwijfeld. Ik wilde sowieso niet nog een hondje verliezen en de buurvrouw was gelukkig erg lief en betrokken. Ze heeft vanalles geregeld en haar verzekering heeft alles betaald. Ik heb daarom ook geen aangifte gedaan.’
‘Zijn maag zat in zijn longen’
Dunja gaat verder met haar verhaal. ‘Mojo moest na aankomst in Amsterdam direct geopereerd worden. Op de foto’s die gemaakt waren wisten ze niet wat ze zagen, ze dachten dat hij zijn ribben had gebroken maar eigenlijk was zijn totale middenrif doorgebeten en zat zijn maag in zijn longen. Mojo overleefde de operatie en er werden drains geplaatst om het wondvocht af te voeren. Hij was erg zwak maar toch bewoog hij met zijn staartje toen hij ons zag. Hij was net drie maanden bij ons en was al zo aan ons gehecht. Echt heel bijzonder.
Toch moest Mojo nog een tweede keer geopereerd worden. Zijn vetlaag ging ontsteken dus daar moest iets aan gebeuren. De dierenartsen zeiden dat ze zoiets nog nooit mee hadden gemaakt. Ze hebben zelfs met artsen in Amerika gebeld omdat er nergens informatie over te vinden was. Mojo werd weer geopereerd maar werd steeds zwakker. Zo zwak dat de arts zei dat hij hem in zou gaan laten slapen als het van binnen toch te ver kapot zou zijn. Ik heb toen ook samen met mijn moeder moeten bedenken wat we met hem wilden gaan doen als hij dood zou gaan. Heel zwaar is dat. We hadden al besloten dat we hem wilden laten cremeren en dat hij dan hier in huis zou mogen staan. Gelukkig overleefde hij de operatie. Er werd wel besloten dat hij na de operatie in de kliniek mocht blijven.We reden 2x per dag een uur op en neer om hem te bezoeken. Een paar weken later werden de drains uit zijn lijfje gehaald en mocht Mojo eindelijk naar huis. We hebben in die tijd veel kaartjes en berichten ontvangen. Zelfs van mensen die we niet persoonlijk kennen. Echt super lief!
‘De wond barstte zomaar open’
Eenmaal thuis gekomen ging het erg goed. Alles leek netjes dicht en ik besloot naar mijn vriend toe te gaan. Mijn moeder zat op de bank, keek naar Mojo en zag zo de wond open barsten. Het leek net een vulkaan, zo veel pus kwam eruit. Direct gingen we weer terug naar de dierenarts. Daar hebben ze hem elke keer een roesje gegeven en de wond gespoeld. Uiteindelijk ging de ontsteking weg en mocht Mojo weer naar huis. Ze hebben een soort klittenband bevestigd op zijn huid zodat deze kon oprekken en de wond dicht kon gaan. We hebben dit heel lang twee keer per dag schoon moeten maken en hebben hem steeds in moeten binden. Eigenlijk ging het herstel toen best wel snel, binnen 3 weken was de wond dicht. Huid schijnt heel snel weer dicht te groeien.
‘Hoe gaat het nu met Mojo?’
Het gaat nu wel beter, hij is alleen vaak erg moe. Niemand snapt dat hij dit allemaal heeft overleefd. Het is een erg sterk diertje, zijn jeugd is natuurlijk al niet makkelijk geweest en nu heeft hij dit er ook nog bij. Petje af hoor. Hij heeft een heel groot litteken op zijn rug. Andere gaten zijn al lang dicht en bijna niet meer te zien. Volgens de dierenarts heeft hij geen last van dit litteken omdat het niet op een vervelende plek zit, bijvoorbeeld in een oksel. We laten er gewoon haar over groeien en we hopen dat het zo kan blijven.
Vandaag zijn we voor de laatste controle geweest. Er zijn nog wat hechtingen weggehaald en hij is officieel gezond verklaard. Het is een lange weg geweest maar we zijn er gekomen.
‘Wow gefeliciteerd! En hoe gaat het mentaal met hem?’
Eigenlijk heel erg goed. Hij is nog liever geworden en onze band is alleen maar sterker. Hij zit nu in een roedeltje met 4 hondjes; 3 chi’s en 1 kruising chi. Met eentje daarvan is hij vaak samen. Knuffelen, spelen, alles. Alleen buiten gaat het nog niet zo goed. We gaan niet meer naar het park. Daar hebben we natuurlijk onze collie verloren en Mojo is daar gepakt. Het liefst loop ik ook niet meer buiten met hem, maar dat kan ik hem niet aan doen. Het is een trauma voor ons allebei.
‘Jullie hebben nu zeker wel een band opgebouwd met de kliniek?’
Jazeker, iedereen kent Mojo. We hebben ook een hele speciale band met de chirurg die hem steeds opereerde. Hij heeft toen Mojo in de kliniek lag zelfs overwogen hem mee naar huis te nemen zodat hij hem daar kon verzorgen. Toen de wond open gebarsten was is de chirurg op zijn vrije dag naar de kliniek gekomen om te komen helpen. Ik heb hem ook op Facebook, als er iets is kan ik hem altijd een berichtje sturen.
‘Wat is er gebeurd met de hond die hem aanviel?’
Na de aanval heeft de buurvrouw een rottweiler specialist laten komen. Die zei gelijk: ‘Je weet niet wat je in huis hebt, als je kind nu met een ander kindje gaat spelen dan heb je grote kans dat hij hem ook pakt’. Uiteindelijk heeft ze de hond weg gegeven aan mensen die verstand van dat soort honden hebben. Het liefst had ik natuurlijk gehad dat de hond afgemaakt zou worden, maar zo hard ben ik dan ook weer niet. Een mens laat je ook niet zomaar vrijuit gaan. Gelukkig is de hond nu in goede handen. Ik vind het alleen jammer dat ze nu weer een grote hond heeft. Ze heeft er gewoon geen macht over. Soms zie je mensen die hun hond echt onder de duim kunnen houden. Zij niet, ze moet dat dan ook gewoon niet doen.
Contact met oude baasje
Online kwam ik de baasjes van het broertje van Mojo tegen. Via hen heb ik contact kunnen krijgen met zijn oude eigenaresse. Ik heb verteld wat er allemaal is gebeurd en dat het goed met hem gaat. Ze vonden het erg heftig om te horen maar zijn blij dat het goed is gekomen. Leuk is dat ik nu ook zijn echte geboortedatum weet.
Mojo is echt een vechtertje. Ik hou heel veel van hem en eigenlijk is hij alleen nog maar liever geworden. Ik heb alles voor hem over. Net als voor als mijn andere hondjes.
Dunja, bedankt dat je dit verhaal met ons wilde delen! Een dikke knuffel aan je hondjes, ik hoop dat je nog lang van ze mag genieten.
